Weer terug in Nederland; Het is nog altijd wennen!

Alweer vier weken geleden lande het vliegtuig op Schiphol. Wat is de tijd toch weer snel gegaan. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik nog heel erg moet wennen aan het leven hier. Alles is hier toch een stuk gehaaster, de agenda staat weer vol, afspraak hier afspraak daar en iedereen heeft haast. Als je iemand gedag zegt op straat krijg je eerder een vreemde blik dan dat er wat word terug gezegd…. Natuurlijk speelt ook het weer niet echt mee. Ik kan maar niet aan de kou wennen.

Ondertussen heb ik alweer veel van jullie mogen zien en heb ik met jullie kunnen bijpraten. Helaas zijn er ook nog veel mensen die ik nog niet heb gezien. Dit komt doordat ik alweer druk ben met mijn studie. De maandag nadat we terug waren kon ik me alweer melden op school voor de start van een nieuwe minor. Ik zou eigenlijk een zorgstage moeten lopen, maar vanwege mijn schouder heb ik besloten mijn studietraject om te gooien en ga ik nu vast mijn minor van het vierde jaar volgen. Mijn stage van jaar 3 en 4 zal ik achter elkaar plakken en oppakken zodra dit lichamelijk weer kan.

Het volgen van de minor OIZ, Opleiden in de Zorgpraktijk, betekend dat ik 1 dag naar school moet en 4 dagen in de praktijk werk. Ik heb een erg leuke stageplaats binnen Zorggroep Apeldoorn, op de leerafdeling en het leerteam. Tijdens deze stage begeleid ik studenten die op deze afdelingen stage lopen, voer allerlei voortgangs- en evaluatiegesprekken, ontwerp en organiseer intervisie- en scholingen etc. etc. Ik zit nu dus echt aan de andere kant van de tafel. Erg leuk om een steentje bij te kunnen dragen aan het leerproces van andere studenten en het leerklimaat op de afdeling. Dit alles in een team met erg leuke en gemotiveerde mensen. Voor mij nu al enorm leerzaam! Ik ga elke dag met veel plezier aan het werk en zie de komende periode erg positief tegemoet.

Helaas gaat het met mijn schouder wat minder. Sinds ik in Nederland ben, lijkt de pijn alleen maar erger te worden. Ondertussen al wel weer twee keer in de Sint Maartenskliniek geweest om onderzoeken te ondergaan voor mijn schouder. Helaas kunnen ze ook daar nog niet goed nagaan wat er is en moest er weer een MRI scan gemaakt worden. Ik zit nu te wachten op de uitslag, die op 1 maart zal komen. Aan de hand hiervan word besloten hoe het vervolgtraject eruit ziet. Ben erg benieuwd naar hetgeen ze van plan zijn. Hoop toch echt dat ze me van de pijn af kunnen helpen…. Er moet toch echt wat gedaan worden! De pijn in combinatie met alle pijnstilling die ik gebruik zorgen ervoor dat ik elke dag erg moe en duf ben. Als ik uit school of van het werk kom, ben ik echt op. Kan me heel slecht concentreren en heb nergens zin in. Die schouder heeft dus erg veel invloed op hetgeen ik kan doen.

Maar goed, ondanks het feit dat ik niet kan wennen aan Nederland en ik veel last heb van mijn schouder, vind ik het ook wel weer prettig om terug te zijn. Ik vind het erg fijn om iedereen weer in levende lijve te zien en te spreken en te horen hoe het met iedereen gaat. Vier maanden is zo voorbij, maar je mist toch behoorlijk veel. Het leven hier heeft immers ook niet stel gestaan. Zoal al eerder gezegd, heb ik helaas nog niet iedereen weer gezien. Laten we er maar vanuit gaan dat dit wel snel gaat gebeuren!

Via deze weg wil ik graag iedereen heel erg bedanken voor alle lieve berichten, mails, telefoontjes, sms’jes, kaartjes, brieven en pakketjes die ik heb mogen ontvangen in Zambia. Ik vond het echt super tof om wat van jullie te horen en te weten dat jullie allemaal zo met mij mee leefden. Ook de mensen die altijd zo trouw mijn reisverhalen hebben gelezen, echt super! Soms leek het alsof het beter zou zijn om het project in Zambia eerder af te sluiten en al eerder naar Nederland terug te keren. Mede door jullie lieve woorden en alle steun, heb ik mijn periode in Zambia helemaal kunnen afronden. Hier kan ik jullie niet genoeg voor bedanken!!!

Uiteraard ben ik ook mijn mede studenten erg dankbaar. Tijdens het verblijf hebben jullie mij altijd gesteund en geholpen. Als jullie niet om me heen had gehad, was alles heel anders gelopen. Ondanks alle pijn en ellende stonden jullie altijd voor me klaar en wisten jullie het voor mij een stuk dragelijker te maken. Ik denk nog veel terug aan de mooie momenten die we samen hebben meegemaakt en wordt hier altijd weer blij van! Duizendmaal dank!

Ik hoop dat jullie het hebben gered om alles te lezen! Voor de mensen die ik nog niet heb gezien, hopelijk komt dit snel! Ik heb nog veel foto’s, filmpjes en verhalen die ik graag met jullie deel!


Heel veel liefs vanuit het koude Epe,

Steven