Reisverslag één; De eerste week!

1e Reisverslag Zambia

Zondag 23 september 2012
De dag van vertrek. Pas deze ochtend drong het besef van het komende vertrek pas wat meer tot me door. Ik ga vanavond echt voor vier maanden weg. De middag en avond nog gezellig afscheid kunnen nemen van familie en vrienden, die het soms nog wel spannender leken te vinden als ik. Zo nuchter als ik dan ook kan zijn. Dit versterkte mijn besef ook wat meer, wel een erg fijn gevoel trouwens, zoveel mensen die zo met je meeleven. Tot op de dag van vandaag hoor ik mezelf echter nog altijd zeggen, ik vind het niet heel spannend, ik weet niet goed wat ik aan ga treffen dus ik laat me verassen, ik laat het wel op me afkomen. Of dit een goede instelling was, zal de komende tijd uitwijzen.

Vandaag ben ik nog de hele dag bezig geweest met het inpakken van mijn koffer. Best lastig om te bepalen wat je allemaal mee moet hebben. Maar het blijkt maar weer, met hulp van je moeder kom je een heel eind! Uiteindelijk aan rond 15 uur klaar met inpakken. Alles paste in één koffer en één backpack, met de laatste spulletjes in een rugtas als handbagage.

Rond 16 uur vertrokken naar Schiphol. In de vertrekhal stond zo een beetje iedereen al klaar met familie. Ter verduidelijking, dit is een groep van 8 studenten (Paulien, Hendrik, Else, Fabiënne, Jotte, Corine, Suzanne en ik) een begeleidend docent (Peter) die de eerste 10 dagen mee zal gaan. Een erg leuk gezicht om iedereen zo met families bij elkaar te zien staan. De één totaal relax, bij de ander straalt de spanning er van af. Wat een bijzonder gezicht. Toen iedereen gearriveerd was, zijn we gaan incheck, wat gelukkig zonder problemen verliep. Na het inchecken allemaal nog even met de familie uit elkaar gegaan voordat we bij de gate moesten zijn. Dit waren toch wel heel vreemde uurtjes, je zit nog even bij elkaar, maar binnen een aantal uur stap je al in het vliegtuig.

Om 20 uur verzamelen bij de gate. Dus rond 19:45 was het moment daar. Afscheid nemen en door de douane. Tot over vier maanden dan maar, wat lijkt dat nog onrealistisch. We konden vrij vlot het vliegtuig al in en het bleek dat we allemaal bij elkaar in de buurt zaten. Helaas kon het vliegtuig niet op de geplande tijde (21 uur) vertrekken, maar gelukkig heeften we maar een klein half uur extra te wachten, rond 21:30 stegen we dan ook op. De vlucht verliep erg goed. Weinig tot geen turbulentie, eten en drinken werd prima verzorgd en de tijd was prima te doden met een gesprek, een filmpje en een dutje. Dit slapen bleek voor de mensen om mij heen erg slaapverwekkend, vanwege de omgevingsgeluiden en licht, had ik namelijk de deken over mijn hoofd gelegd.

Maandag 24 september
Alweer vroeg ontwaakte het vliegtuig en werd er ontbijt uitgeserveerd. Om 07:00 uur plaatselijke tijd (in Kenia is het een uur later als in Nederland) landen we op Nairobi airport. Hier hebben we zo een 3 uurtjes gewacht op het volgende vlucht. Dit voelde echter als een halve dag. Wel fijn om even de benen te strekken en rustig wat te kunnen drinken. Om 10:00 uur plaatselijke tijd vertrokken we uiteindelijk met een kleiner vliegtuig richting Linlongwe. Hier kregen we al meteen weer wat te eten. Rond 11:30 plaatselijke tijd (zelfde tijd als in Nederland) zijn we geland op Lilongwe airport, Malawi. Het duurde hier even voor iedereen in door de douane was. Dit maakte dat we vast een beetje konden wennen aan de manier waarop de Afrikanen werken. Gelukkig verliep dit allemaal wel zonder problemen en kreeg iedereen zijn stempels en konden we vlot de koffers van de band plukken, die allemaal over zijn gekomen.

We werden opgewacht door twee chauffeurs (medewerkers van het Bisdom). Het duurde echter alleen even voor we elkaar hadden gevonden. Hier maakte we dan ook meteen kennis met de Zambiaanse manier van groeten. Toen we met zijn alleen met bagage naar de bus liepen, werden we al vlot geholpen door lokale jeugd. Deze hielpen de koffers op het dak van de bus tillen, wat een leuk gezicht was dat, al die koffers los op het dak. Dit ‘’helpen’’ was echter niet zo vrijblijvend als het eerst leek, er werd namelijk wel een vergoeding verwacht.

Wat ik nu trouwens vergeet….. Wat is het hier mooi!!!! Al in het vliegtuig genoten van het geweldige uitzicht. En wat een lekkere temperatuur. In totaal stapten we met elf personen in het busje, lekker knus. De rijwind gaf wat aangename verkoeling. Tijdens de rit in Malawi al veel gezien. Wat een mooie omgeving! Het komt er hier eigenlijk op neer dat er een grote 80 km weg is aangelegd, wat een asfaltweg van prima kwaliteit is, waar auto’s, motoren, fietsers en lopende mensen rakelings langs elkaar heen rijden. Ook even wennen trouwens, ze rijden aan de andere kant van de weg. Alle dorpjes lijken naar deze weg toe te zijn getrokken. Over het algemeen zijn het erg eenvoudig uitziende huizen. Veel golfplaten daken, huizen van stro, of half afgebouwde huizen. Zo nu en dan staan er wat grotere stenen huizen, hier staat dan vaak wel meteen weer een hoog hek omheen. Er is veel bedrijvigheid, veel winkeltjes (simpele houten of stenen kraampjes) die er allemaal hetzelfde uitzien, of de koopwaar licht gewoon op de grond uitgestald. Opvallend is dat bijna overal hetzelfde verkocht wordt. Wat hier al wel opviel is dat enorm veel huizen wel netjes zijn geverfd in het rood met allemaal dezelfde reclame voor een telefoonmaatschappij. Later werd ons verteld dat dit een marketingstunt was van een bekende telefoonmaatschappij, die de verf gratis weg geeft als de huizen rood zijn geschilderd met hun reclame. Dit maakt dat alles er wel heel netjes uitziet, maar dit verbergt alleen maar de armoede.

De verschillen die je ziet zijn enorm, aan de ene kant van de weg staan kleine kinderen met kapotte kleding en hongeroedeem, terwijl aan de andere kant van de weg een mooi huis staat waar goed geklede mannen lekker zitten te barbecueën. De hele weg tot de grens was eigenlijk hetzelfde, om de paar kilometer een dorpje en veel kraampjes, afgewisseld met enorme open vlakten. Heel veel mensen zwaaien wel erg vriendelijk als ze zien dat er blanken langs rijden, erg grappig. Iedereen kijkt je ook na, je voelt je echt een attractie.

Aan de grens van Malawi/Zambia moesten we ons eerst weer bij de douane van Malawi uitschrijven. Dit was wel prettig, konden we even de benen strekken. Hier klaar weer in de auto gestapt en al snel weer uit kunnen stappen, bij de grenspost van de douane van Zambia. Hier weer de auto uit om ons in te schrijven, dit verliep allemaal zonder problemen. Dit was trouwens wel een enorm gedoe. Open grenzen zou hier een uitkomst zijn, want niet alleen wij hoeven dit ritueel uit te voeren, ook de locals die iedere dag de grens over moeten om te gaan werken, etc. Eenmaal door de douane allemaal weer snel in de auto gestapt om het laatste stuk van de grens naar de plaats van bestemming te rijden, Chipata. Eigenlijk lijkt alles wat we zien tot aan Chipata erg veel op Malawi. Vanaf Chipata word de omgeving een stuk heuvelachtiger, schitterend uitzicht. Chipata zelf is een grote stad, veel grote gebouwen, veel makten en veel winkels. Het is hier enorm druk, een wonder dat er niet om de haverklap wat mis gaat op de weg. Chipata lijkt echter totaal niet op een stad zoals wij dat kennen, het komt neer erop neer dat er een centraal kruispunt is, en tussen de wegen liggen alle wijken, markten en centra. Erg bijzonder. Rond 16:30 komen we dan uiteindelijk aan op de plaats van bestemming. Een degelijk onderkomen met verschillende kamers en douches en toiletten. Hier snel de kamers (twee vierpersoonskamers) verdeeld en snel tas uitpakken, douchen en omkleden. Wel even wennen trouwens, de douches zijn hier KOUD! In de verblijf zijn de andere kamers trouwens gevuld met vrijwilligers uit Duitsland en Amerika, die ook voor het bisdom werken.

Toen iedereen opgefrist was zijn we naar het Bishops house gegaan om lekker te eten. Hier werden we ontvangen door een aantal fathers en brothers. Lekker eten, voor het eerst Nshima (dikke pap van maïsmeel met water, waar je bolletjes mee maakt en de rest van het eten opschept). Speciaal voor ons was een taart laten maken die ik samen met Paulien op een traditioneel Zambiaanse manier moest aansnijden. Erg leuk. Was aan de stemming wel te merken dat iedereen erg vermoed was, niet gek natuurlijk na bijna een volle dag reizen. Na het eten dan ook allemaal eigenlijk direct gaan slapen.

Dinsdag 25 september
Heerlijk geslapen en gedoucht. Al wel vroeg wakker, rond 6 uur is het al helemaal licht buiten. Voor het ontbijt konden we weer naar het Brothers’s house, waar erg lekker eten klaar stond. Na het ontbijt zijn we met onze docent richting de stad gelopen, een wandeling van ongeveer 15-20 minuten. Onze docent is hier al regelmatig geweest en kent veel mensen en kent overal zo een beetje de weg. Hier hebben we gepind. Je lijkt hier trouwens al snel een miljonair. Heb 600.000 kwacha gepind. Dit lijkt heel veel, maar met een gemiddelde koers van €1,- - 6500 kwacha, is dit meer dan het lijkt. Meteen simkaarten en talktime gekocht zodat we hier een lokaal nummer heb. Voor degene die dit leuk vinden, dit nummer is: 260978013561 (landcode 260, de 06 zoals wij die kennen is hier 09). Via dit nummer kan ik ook goedkoop naar Nederland sms’en, bellen blijft echter duur. Voor degene die het toch leuk vinden om te bellen, bel via Belrammen of hallo buitenland (kijk op internet hoe dit werkt), dit is erg goedkoop.

In de stad even wat gedronken en lekker rondgelopen. Ook naar de markt geweest. Prachtige ervaring, hoop kraampjes bij elkaar, bijna overal dezelfde handel, groenten, fruit, gedroogde vis en drinken. Er hangt hier een hele relaxte sfeer, geen handelaar dringt zich aan je op. 95% van de mensen zegt gedag en veel mensen willen een praatje met je maken. Hier voor het eerst gehoord dat er Muzungu en Azungu naar ons werd geroepen, wat zoiets betekend als ‘blanke’ en ‘groep blanken’. Je voelt je echt net een atractie als je zo rondloopt over straat, iedereen kijkt naar je, kijkt om en zegt gedag. Echt super leuk. Valt wel op dat veel mensen toch erg gebrekkig Engels spreken, ookal kunnen ze wel groeten en vragen hoe het gaat.

Na de markt nog even naar de Shoprite geweest, naast de Spar de grootste supermarkt, en flink ingeslagen. In de rij voor de kassa was het even wachten, stroom viel uit. Gelukkig ging deze snel weer aan, echter moesten we wel 10 minuten wachten tot de kassa’s weer opgestart waren. Twee personen van de groep zijn na het afrekenen met de boodschappen in een taxi naar huis gereden. Samen met de rest nog weer even over de markt gelopen om groenten en fruit te halen. Het is hier trouwens de bedoeling dat je afdingt op de markt, bijna voor niets is een vaste prijs en aangezien wij als ‘blanken’ in hun ogen rijk zijn, vragen ze veel te hoge bedragen voor hun koopwaar. De kunst van het afdingen konden we gelukkig even afkijken van onze docent. Hierna naar huis gelopen en geluncht.

Na de lunch met onze docent naar een ander deel van de stad gelopen waar een andere grote markt en winkelcentrum is gevestigd. Dit deel van de stad is wat armoediger en er hangt een heel andere sfeer. Grootste deel van de mensen is nog wel erg vriendelijk, maar ook een groot deel van de mensen is wat onvriendelijk en opdringerig. Onze begeleider vertelde dan ook dat je hier beter niet alleen kunt lopen. We zijn doorgelopen naar de Indische buurt om voor de dames chisjenge’s te halen (doeken die door de vrouwen hier als een soort rok wordt gedragen). Op de markt wouden ze deze ons verkopen voor 90.000 kwacha, wat veel te veel is. Toen kwam onze docent een bekende tegen die ons naar een winkel bracht waar ze voor 10.000 kwacha werden verkocht. Zo zie je maar in hoeverre je afgezet wordt op de markt als je niet oplet. Nog even door de stad gelopen. Het begon toen ineens te regenen, de eerste bui van het seizoen. Dit is veel te vroeg aangezien het regenseizoen normaal pas eind oktober begint. We zijn even een biertje gaan drinken, dit was net op tijd, want eenmaal binnen begin het te stortregen. Toen het weer droog was zijn we naar huis gelopen, hier kwamen we rond 18 uur aan. Toen we aankwamen bleek er echter geen stroom te zijn en konden we niet koken. Toch alles klaargemaakt en gewacht tot de stroom weer terug zou komen, maar dit duurde te lang. Uiteindelijk maar brood gaan eten. Toen dit op was, was er ineens weer stroom. Na het eten nog met zijn alleen wat spelletjes zitten doen en lekker gedoucht. En gaan slapen.

Woensdag 26 september
Rare nacht gehad. Veel gedroomd, kort geslapen. Na het ontbijt richting het Bishop’s Office gelopen waar we een introducerende vergadering hadden waarbij de belangrijkste personen van het bisdom aanwezig zouden moeten zijn. Er was een strakke agenda, echter veel mensen waren niet komen opdagen, wat typisch Afrikaans. Even wennen dat de vergadering begonnen wordt en afgesloten wordt met gebed. Omdat veel personen er niet waren werden veel punten overgeslagen en was de vergadering snel klaar. Na de vergadering kregen we een introductie over cultuur in Zambia van een Franse vrouw en Amerikaanse jongen. Veel geleerd over manier van groeten etc.

Na de vergadering naar huis gegaan om te eten. Er was echter geen stroom en geen brood. We konden dus niet koken en geen brood eten. Samen met Hendrik even snel op de fiets gestapt om brood te halen in het dorp. Een hele belevenis om hier te fietsen, erg angstaanjagend zo nu en dan.

In de middag hebben we van de Franse vrijwilligster een rondleiding gehad over het terrein van het bisdom. Leuk om alle gebouwen en kantoren even te zien. Tevens langs een aantal scholen en Chesire Home gelopen die door het bisdom worden gerund. Veel leuke kindjes gezien. Ook even in een klas mogen kijken, echt super leuk om te zien, alle kids netjes in uniform, zittend op de grond omdat er niet genoeg stoelen zijn, en heel beleefd. Chesire Home is een opvanghuis voor kinderen met een beperking. De meeste kinderen waren wel naar school, alleen de kleinsten waren er nog. Wel even mooi moment om deze bij elkaar te zien. Het ziet er allemaal erg eenvoudig uit, maar wel allemaal erg goed geregeld en erg netjes! We zijn tijdens deze rondleiding ook langs het kantoor gelopen van waaruit alle projecten op het gebied van gezondheid en welzijn. Hier zal ik dus ook veel gaan werken. Na de rondleiding weer naar huis gelopen en even gerelaxt. Ben even gaan hardlopen. Helaas liep dit wat verkeerd af. Gestruikeld en op het asfalt gevallen. Arm en been onder de schaafplekken. Wel goed hulp gehad van mijn medestudenten bij het ontsmetten ed. Dat was dan wel weer leuk. Weer een gezellige avond gehad. De stroomuitval draagt savonds ook erg bij aan de sfeer. Met kaarslicht eten en praten. Super leuk.

Donderdag 27 september
Vandaag hadden we met de meeste studenten een dagje vrij. 3 studenten hadden wel wat afspraken bij verschillende scholen waar zij gaan werken. Na het ontbijt eerst met Hendrik is aan het trainen gegaan met flessen water, elastiek, etc. lekker primitieve sportschool dus;).

Met de overgebleven 5 zijn we deze morgen naar de markt gelopen en naar de supermarkt geweest. Onderweg en op de markt fanatiek aan het oefenen met het groeten in de plaatselijke taal. Erg leuk om te zien dat iedereen zo leuk reageert als je ze aanspreekt in hun eigen taal. Op de markt lekker aan het oefenen met afdingen. Gaat toch wel erg goed! Naast het afdingen kun je hier ook altijd om een Basera vragen, als je deze niet al gewoon krijgt. Een Basera is een extra aanvulling op hetgeen je koopt, bijvoorbeeld een extra bekertje rijst, zonder dat je hier voor betaald. De bevolking vind het ook erg leuk om te zien als je hier als blanke naar vraagt.

Na het middageten met dezelfde groep en Peter naar Kapata markt gelopen. Dit is de markt in een ander deel van de stad, waar toch wel een wat mindere sfeer hangt. Toch zijn er altijd nog wel extreem vriendelijke mensen. Hier hebben we 2 Mbaula’s gekocht. Dit zijn kookstelletjes waarmee je op kolen kunt koken. Erg handig voor als er weer geen stroom is. Hier hebben we ’s avonds maar meteen gebruik van gemaakt. Erg leuk om op deze manier je eten te bereiden. Weer een gezellig avond gehad en lekker lang bij de Mbaula gezeten waar we na het koken een vuurtje in bleven stoken.

Vrijdag 28 september
Vanmorgen naar het Healt Care Office gelopen om naar een afspraak te gaan met de coördinator. We zouden in gesprek gaan over de projecten die ik samen met Suzan (beide verpleegkunde) zal gaan doen. Het bleek hier maar weer goed dat je echt een afspraak maakt voor in de morgen of in de avond. Tijden zegt ze hier namelijk niets. We moesten dan ook even wachten op de beste man. Toen hij er eenmaal was goed gesprek gehad. Helaas was deze man net nieuw, en was dus niet op de hoogte van de projecten die door de vorige studenten opgezet en uitgevoerd waren. Koste dus wel wat moeite om uit te leggen en te bespreken wat we gaan doen. Wel wat mogelijke projecten kunnen bespreken binnen een project van Home Based Care. Aankomende week eerst nog in gesprek zien te komen met Caritias, een hulporganisatie die de kleine dorpjes in de bush afgaat, en dan gaan we proberen zelf een tussenweg te vinden in verschillende projecten. Er is dus nog niet helemaal duidelijk wat we precies zullen gaan doen, maar er wordt nu wel aan gewerkt.

Na dit gesprek nog even lekker een en ander op kunnen ruimen, kleren wassen, etc. In de middag nog weer eens lekker richting markt en supermarkt gelopen. Lekker verse boodschappen gehaald. Blijft erg leuk om dit te doen. Eenmaal weer thuis ben ik lekker een muziekje gaan luisteren en ben mijn reisverslag bij gaan werken. Dit is er de afgelopen week namelijk nogal eens bij in geschoten.

Na het eten lekker bij vuurtje zitten praten en boekje gelezen. Brother Simon kwam nog even langs. Hij vroeg ons of we zaterdag mee willen naar een festival midden in de bush. Hij wist ons niet precies te vertellen wat voor festival dit was, maar tuurlijk willen we dat!

Zaterdag 29 september
Korte nacht gehad. Om 05:30 stond in onder de douche en een uurtje later zaten we aan het ontbijt omdat we om 07:30 zouden vertrekken met brother Simon. Echter een tijd afspreken met een Zambiaan werkt niet, hij was namelijk zelf nog niet zo ver. Uiteindelijk om 08:00 uur vertrokken. We moesten met zijn achten bij brother Simon in de auto, wat een kleine pick up is. Eén persoon kon vooring, met de anderen ben ik in de laadbak gaan zitten. Erg bijzonder om ze door de stad te rijden. Dit zie je overigens heel veel gebeuren hier, mensen staan op allerlei voortuigen. Mooi dat het hier ook allemaal gewoon zo kan.

We hebben een heel stuk gereden over de grote weg. Eerst door de stad, later zag het er weer uit zoals ik al eerder omschreven had. Om de paar kilometer een dorp en veel bedrijvigheid op en langs de weg. De lokale bevolking vond het blijkbaar toch wel erg leuk om te zien dat we zo met de auto rondreden. Veel nageroepen, nagekeken en zwaaien. Wel allemaal erg vriendelijk! Echt super om mee te maken, helemaal omdat het uitzicht echt geweldig is.

Na een poos rijden op een gegeven moment bij een dorpje gestopt om de weg te vragen. Hier werden we vriendelijk begroet door de dorpsbewoners en een hoop kinderen. Een heel verlegen jongetje durfde mij uiteindelijk een handje te geven. Hij wou me dan meteen ook helemaal niet meer loslaten. Dus hele tijd blijven staan. Erg aandoenlijk aangezien het kind er vrij ziek uitzag.

Na weer een heel stuk rijden gingen we opeens rechts een zandpad op. We reden via deze weg steeds verder de bush in. Erg bijzonder zo. Omgeving alsmaar mooier, wegen stuk slechter. Dit was dus enorm schudden achterin. Toch zie je ook hier weer dat de dorpjes veel naar de weg trekken. De mensen hier ook weer veel zwaaien en erg leuk reageren op het feit dat zij Azungu zien. Geweldige ervaring, lastig uit te leggen hoe het voelt om dit mee te maken.
Na een hele poos rijden (kon overigens niet lang genoeg duren) en een aantal keer verkeerd rijden kwamen we uiteindelijk aan in het dorp waar we moesten zijn.

Hier weer een verlegen jongentje een handje gegeven. Zijn vader vond het erg leuk dat ik dit deed. Hij vertelde mij dat zijn zoon voor het eerst blanken zag. Wel weer even lastig. Hij vertelde dat zijn zoontje malaria had, maar er geen medicijnen waren…… ga je toch even nadenken hoe dat zal gaan aflopen. Helaas kun je er op dat moment niets aan veranderen.

In dit dorp stond een groot gebouw waar een health center gevestigd was. In een van deze ruimten werd op dat moment een lezing gehouden over mannenbesnijdenis en HIV/Aids preventie voor de jeugd van het dorp. Hier hebben we even mee gekeken. Er waren op dat moment nog niet echt activiteiten aan de gang zoals brother Simon had gedacht.

Toen we een poos naar deze lezing hebben zitten kijken, wouden we weer weg gaan. We stonden al bij de auto, maar werden weer terug geroepen. Ze wouden graag dat we ons nog even gingen voorstellen. Dit was wel even grappig. Brother Simon legde kort uit wat we kwamen doen waarna iedereen zich om de beurd voor moest stellen voor de hele groep. Ik begon hierbij met groeten in de plaatselijke taal. Dit vonden ze erg leuk! Iedereen lachen klappen en reageren. Je voelt dan ineens zoveel liefde en respect, enkel omdat je zoiets kleins zegt. Weer een heel mooi moment dus. Na het voorstellen weer afscheid genomen en in de auto gestapt.

Weer het hele stuk terug gereden. Wat blijft dat geweldig! Ook al hadden we er gereden, elke keer als je de omgeving vanuit een andere hoek bekijkt, zie je wel weer wat anders, allemaal even indrukwekkend. Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij een middelbare school. Hier is het heel normaal dat deel van de studenten en de leraren op het schoolterrein wonen. Er was vanwege de zaterdag dus geen les, maar er waren wel een hoop mensen. Eén van de docenten heeft ons rondgeleid. Er indrukwekken om eens de dorms waar studenten verblijven van binnen te bekijken en de verschillende ruimten te zien. Even voor de beeldvorming, een schoolterrein is hier erg groot. Er staan hier heel veel verschillende gebouwen. Klaslokalen, dorms, huizen en zelfs winkels. De studenten die hier zitten zijn vrij zelfvoorzienend en verbouwen in de omgeving diverse groente en fruit. Met de opbrengst betalen zij hun school en eten. De school kan mede hierdoor blijven bestaan. Deze rondleiding was overigens een pittige wandeling aangezien het schoolterei op een heuvel ligt en het enorm heet was deze dag.

Om 13:30 waren we uiteindelijk weer terug bij onze woning. Iedereen was moe van de lange, maar super mooie reis. Even lekker uitgerust en gegeten dus. ‘s middags nog weer even met zijn allen naar de stad geweest en boodschappen gedaan en een biertje gedronken. Eenmaal weer thuis lekker relax aan gedaan. Gegeten en een gezellige avond gehad. Het spel Ben ik…. Napoleon erbij gepakt. Super leuk om te zien hoe enthousiast iedereen dit meespeelt en niet meer kan stoppen. Hierbij nog even lekker popcorn gemaakt op onze Mbaula’s en lekker bij een vuurtje zitten kletsen. Super gezellige avond gehad dus. En vanwege het lakkere weer, tot laat buiten gezeten.

En nu?
Voor nu was dit het. Ik hoop dat ik jullie een beetje een beeld heb kunnen geven van wat ik allemaal meemaak. Ik merk dat ik al wel redelijk veel over elke dag heb geschreven. Ik hoop dat het voor jullie allemaal makkelijk weg leest. Heel veel dingen die ik meemaak zijn lastig in woorden te vatten. Ik hoop dan ook dat ik snel nog wat foto’s kan uploaden. Dit gaat vanwege de slechte internetverbinding en de stroomuitvallen (want dat gebeurd vaker dan ik dit verslag noem) niet erg gemakkelijk. Door deze omstandigheden lukt het me ook nu pas om wat op internet te zetten.
Waarschijnlijk kunnen jullie je ook voorstellen dat Skypen en mail checken en sturen hier ook niet altijd zo makkelijk gaat. Mocht je het leuk vinden om me toch te spreken, sms of bel dan gerust op mijn lokale nummer (dus niet op 0630494383)! Sms kost jullie niet meer dan het normale tarief, en ik betaal omgerekend ook maar 10 eurocent per sms, kosten hoeven het probleem dus niet te zijn. Bellen kan dus ook, maar zoals eerder gezegd, doe dit allen via via Belram(en?),hallobuitenland of een dergelijke dienst. Andere studenten hier worden ook op deze manier gebeld. Het is prima verbinding en kost maar 5 tot 10 cent per minuut. Als je via de gewone weg belt, betalen de beller en de gebelde de hoofdprijs (mij kost het zo een €2,- per minuut), zonde van het geld dus. Nog even een keer mijn lokale telefoonnummer; 260978013561.

Ik hoop dat jullie wat hebben gehad aan dit verslag en het met plezier hebben kunnen lezen. Hopelijk halen jullie wel uit de verhalen dat ik het hier enorm naar mijn zin heb. Het voelt soms alsof ik hier al maanden zit, de tijd gaat zo langzaam, maar dit vind ik alleen maar geweldig. Ik geniet elk moment van de dag, en leef de dag zonder zorgen over mogen. Ik voel me dan ook enorm goed bij de gedachte dat ik hier nog een hele poos mag vertoeven!


Liefs,

Steven

Ps. ik heb mijn telefoon vaak niet bij me. Kan dus even duren voor gereageerd word! Dit is een van de dingen waar ik zelf aan merk dat ik wel erg aan de relaxte sfeer gewend raak;) ! Dat gedeelte van de cultuur bevalt me dus wel prima! Wat word dat wennen als ik weer in Nederland ben!!!