Reisverslag acht; Lekker aan de slag!

Het achtste reisverslag alweer. Wat gaat de tijd toch snel. Ik ben de laatste weken een stuk drukker dan eerst. Gelukkig maar, want dat werd ook wel tijd. Naast dat het gewoon leuk is om bezig te zijn en veel nieuwe dingen te zien, werkt de afleiding ook goed als afleiding voor mijn schouder.

Want helaas, met mijn schouder gaat het nog steeds slecht. Ik heb nu dagen dat het heel goed gaat en dat de pijn haast niet aanwezig is, maar helaas ook dagen dat ik wel veel pijn heb. Momenten dat ik dan geen afleiding heb, is dat erg vervelend.

De laatste weken ben ik overgestapt op wat zwaardere medicatie, die gelukkig goed aanslaat. Het is daardoor nog steeds goed uit te houden. En zoals jullie vast ook uit de verhalen zullen halen, ik geniet nog steeds volop. Nu weer even genoeg over mijn schouder, lees maar snel mijn reisverslag.

Zaterdag 17 november
Vandaag lekker relax dagje gehad. Druk geweest met reisverslagen schrijven, zowel in het dagboek als voor het blog. Het gebeurd namelijk nog wel eens dat ik dit een aantal dagen (of een hele week) vergeet te doen, en dan is het wel even werk om dit in te halen. Hierna ook maar meteen het blog online gezet en wat leuke foto’s geplaatst.

In de middag nog even de stad in geweest met Fabiënne, Corinne en Jotte. Na het eten met dezelfde dames wat films gekeken. De anderen waren deze avond naar East Point, stappen. Het leek me wel leuk om mee te gaan, helaas red ik dat niet mijn schouder. Maar met deze dames achterblijven is zeker niet minder gezellig.


Zondag 18 november
Nog maar even een dagje rustig aan gedaan. Wel vroeg uit bed, dus nog wel een en ander kunnen doen voor school en rondkijken op internet. Rest van de dag ook echt tot rust gekomen, boekje lezen, in de hangmat liggen, in het zonnetje liggen….. lekker hoor!


Maandag 19 november
Vanmorgen een gesprek gehad bij Caritas. Mr. Mvula zou ons hiervoor om acht uur ophalen, maar hij kwam maar niet. Uiteindelijk maar richting zijn kantoor gelopen en gelukkig was hij daar en was de afspraak niet vergeten. Hij moest alleen nog even wat dingen regelen op kantoor. Hij ging meteen de auto halen en we gingen op weg naar Caritas.

We waren ongeveer halverwege toen we een grote politiepost tegenkwamen. Helaas werden we aan de kant gezet omdat mr. Mvula zijn gordel niet om had. Het werkt hier zo dat wanneer je aan de kant word gezet, de autosleutels in moet leveren en je deze pas terug krijgt als de boete is betaald. Helaas had hij het benodigde bedrag voor de boete, 180000 Kwacha (ongeveer €30) niet bij zich. Dit betekende auto laten staan en verder lopen, en later de boete betalen.

Na een halfuurtje lopen kwamen we bij Caritas aan, en konden we eerst daar nog een hele poos wachten. Eerst op father Vincent, later nog op mr. Mbewe. Helaas uit deze gesprekken niet egt wijzer geworden. Enigste plus punt, we worden woensdag opgehaald om naar Utikani te gaan. Deze dag gaan ze daar de Tip-Tap (systeem om met een jerrycan handen te wassen, voor nieuwsgierigen Google maar even) promoten. Dit is wel heel leuk, want dat word de eerste keer dat we daadwerkelijk de gemeenschap zien waar wij ook voorlichten moeten gaan geven. Dit waarschijnlijk donderdag al, tijdens een workshop over voeding. De woensdag is voor ons meer een dag ter oriëntatie. kijken hoe alles gaat.

Na het gesprek hebben we weer een leuke wandeling terug gehad en konden we na het middageten weer een heel stuk lopen, naar Chipata General Hospital. Hier hebben we een gesprek gehad over de samenwerking met de Zambiaanse verpleegkunde studenten van de Nursing school. Dit was een vreemd gesprek. Het kwam erop neer dat ze het een raar programma vonden omdat hun studenten weg gaan van school, terwijl zij het kennisinstituut zijn. daarnaast was het contract niet geldig omdat er geen handtekening van hen opstond en voelden ze zich nergens toe verplicht. Van de eerdere samenwerking met Nederlandse studenten, leken ze niets meer te weten. We zijn hier dus weinig mee opgeschoten, en met een raar gevoel weer weg gegaan.

Na terugkomst nog met school bezig geweest en met onze begeleiders gemaild over het voorgaande. Het bleek dat er al een hele lange geschiedenis achter zit, die verklaard dat ze nu wat terughoudender zijn en dingen lijken achter te houden. Het lijkt er steeds meer op dat we deze ideeën, om samen te werken, moeten laten varen.


Dinsdag 20 november
Vandaag vooral met school bezig geweest. Geen afspraken, dus ook wat kunnen relaxen. Eind van de middag nog even gezellig het dorp in geweest.


Woensdag 21 november
Vanmorgen om 06:45 was de chauffeur van Caritas er al. Heel vreemd…. Is hij nou te vroeg? We waren toch in Zambia… en het is een Zambiaan. Wel fijn dat het dus wel kan.

Toen we hier weg reden hebben we eerst father Vincent opgehaald bij Caritas. Hierna zijn we richting Utikani vertrokken. Wat een geweldig mooie rit. Het eerste deel van de rit had ik al vaker gezien, namelijk richting Katete (St. Francis Hospital), maar het stuk hierna, was voor mij nieuw. Wat een ander landschap was dit. Veel vlakker, hier een daar een mooie berg. Alles is al mooi groen. Het laatste stuk door de busch, reden we allemaal door en langs kleine gemeenschappen waarvan de dorpjes nog egt bestonden uit hutjes van modder en stro.

Toen we net reden zei de chauffeur dat we zo een uur en drie kwartier onderweg zouden zijn. Helaas bleek dit toch egt een wilde gok, we waren namelijk wel een uur langer onderweg.

Eenmaal aangekomen werden we vriendelijk begroet door mr. Mbewe en wat dorpsbewoners. Door hen werden we naar de ‘dorpshal’ geleid. Een van de weinige gebouwen met stenen muren en een golfplaten dak. Utikani is een kleine gemeenschap en Caritas geeft in dit gebouw altijd voorlichting aan de dorpsbewoners van Utikani, maar ook dorpsbewoners uit omliggende dorpen komen hierheen.

Binnen zaten zo een dertig tot veertig mensen te wachten. Toen iedereen zat, begon de bijeenkomst met gebed. Daarna stelden de belangrijke mensen uit verschillende dorpjes zich voor. Tenminste, dit denk ik. Praktisch alles ging in het Njanja, en slecht een klein deel werd vertaald. Hierna moesten wij ons ook voorstellen. Na dit voorstellen begon de daadwerkelijke voorlichting.

Father Vincent gaf voorlichting over de Tip-Tap. Ook dit ging in het Njanja, maar doordat hij veel met tekeningen werkte en er af en toe wat vertaald werd, was het voor ons ook goed te volgen. Het was erg leuk om te zien dat de dorpsbewoners erg enthousiast waren en ook goed meedachten als er vragen aan hen werden gesteld. Wat ook erg hilarisch was, tijdens de voorlichting liepen er steeds geiten de zaal binnen. Deze lopen natuurlijk gewoon los rond in het dorp, maar waren wel nieuwsgierig. Deze moesten steeds weer weggejaagd worden voor we verder konden.

Na de voorlichting ging iedereen naar buiten en werd er met hulp van iedereen een Tip-Tap gemaakt. Ik vond het erg bijzonder om te zien hoe iedereen hierbij meehelpt en meedenkt. Overal worden spullen en materialen vandaag getoverd en helpt men elkaar.

Toen de Tip-Tap eenmaal in elkaar gezet was, en ook goed werkte, vonden een aantal mensen dat het beter moest kunnen en begonnen een eind verderop op een net iets andere manier een Tip-Tap te maken. Dit is erg fijn om te zien, want een Tip-Tap kan op veel verschillende manieren worden gemaakt en het is gewoon uitproberen wat het beste is. Erg bijzonder om te zien hoe creatief iedereen is en hoe er ook naar elkaar wordt geluisterd.

Na dit praktijkdeel zijn we weer naar binnen gegaan en kreeg iedereen een jerrycan en een stuk touw uitgereikt om zelf thuis een Tip-Tap te kunnen maken. Dit alles werd afgesloten met gebed en eten.

Na het eten zijn we weer vertrokken. Father Vincent vroeg of het goed was als we nog even langs zijn moeder zouden gaan. Tuurlijk is dat goed, geen probleem! Dit betekende dat we een stuk verder moesten rijden naar een ander dorpje. Ook dit was een klein dorpje me kleine hutjes en hier en daar een stenen huis. Zijn moeder woonde in een van deze weinige stenen huizen. Hier hebben we zo een beetje de hele familie van father Vincent ontmoet, broers, zussen, moeder, etc.. Terwijl hij met met iedereen appart een gesprekje had, zaten wij lekker buiten te wachten en kwamen er steeds mensen bij om zich even voor te stellen, ze zien hier immers niet vaak Azungu, dus waren ook een beetje een atractie. Zo nu en dat kwam er iemand die een beetje Engels kon, en konden we hier even een praatje mee maken. Erg bijzonder om de plek te zien waar Vincent is opgegroeid.

Na ongeveer een uurtje zijn we weer richting Chipata vertrokken. Onderweg hebben we veel mensen een lift gegeven. Weer enorm genoten van de uitzichten onderweg. Echt schitterend landschap. Eenmaal thuis, lekker niets meer gedaan, was kapot. Na het eten vroeg naar bed gegaan.


Donderdag 22 november
Vandaag zouden we weer naar Utikani gaan. We hadden eigenlijk al wel verwacht dat dit niet door zou gaan, aangezien ze gisteren al geen duidelijke tijd konden geven. Dit voorgevoel bleek helaas wel juist, om 06:45 sms van father Vincent, omdat er geen vervoer geregeld kon worden, ging de trip niet door.

Deze dag dus maar aan school besteed en in de middag nog booedschappen gedaan. In de avond met iedereen eten voorbereid en gekookt. Het is namelijk Thanksgiving, en Joe wou dit graag met ons vieren. We hebben enorm uitgebreid gegeten, gevulde kip, aardappels, salade, bowl, etc.. echt heerlijk! Ook erg gezellig. Alex, een vriend van Joe was vandaag ook gekomen, hij blijft tot en met het weekend. In de avond nog gezellig nagezeten en wat gekaart.


Vrijdag 23 november
Gisteren voor ik naar bed ging had ik nog een sms van father Vincent. We hadden vandaag nog naar Utikani gekund. Uiteindelijk was de voorlichting gisteren niet doorgegaan en was verplaats naar vandaag. Helaas kunnen wij vandaag niet vanwege andere afspraken.

Vanmorgen weer even met school bezig geweest. Vanmiddag met Suzanne naar Chesire Home geweest. Hier hadden we een afspraak om te praten over de voortzetting van het voorlichtingsprogramma die eerdere studenten zijn gestart. Het gaat hier om voorlichting aan de ‘workers’. Met hen hebben we onze plannen besproken over het weer opstarten van de voorlichtingen en hebben we het gehad over de eventuele onderwerpen. Ze waren hier erg enthousiast over. Volgende week gaan we de eerste voorlichting geven. Ben erg benieuwd, want deze ‘workers’ zijn tuinmannen, klusjesmannen, chauffeurs en schoonmaaksters. Nog wel raar idee om hen voorlichting te geven over voeding etc. nog wat onduidelijk namelijk wat zij te doen hebben met de zorg voor kinderen.

Eind van de middag nog even naar het dorp geweest en in de avond heerlijk uit eten geweest met zijn allen (+Alex en Joe). Na terugkomst nog lekker gekaart.


En nu verder
Zoals jullie gelezen zullen hebben, heb ik de afgelopen week weer veel gedaan en meegemaakt. Wat ik nog niet verteld heb, we hebben van de week een reis naar Livingstonegeboekt. Met we, bedoel ik Fabiënne, Jotte, Corinne, Suzanne en ik. We zullen op zes december vertrekken vanuit Chipata, met de bus naar Lusaka. Hier zullen we een nachtje en een dag verblijven om vervolgens met de bus door te reizen naar Livingstone. Hier verblijven we in een backpak hotstel, en zullen we allemaal mooie dingen bezoeken (onder andere Victoria Falls). Hier heb ik erg zin in!

Daarnaast heb ik aankomende maandag ook al een leuk uitstapje. We gaan samen met Japhet, Leon en zijn vrouw een mission hospital bezoeken. Omdat deze wat ver weg licht, zullen we hier ook overnachten en zullen we dinsdag op de terugweg nog een ander ziekenhuis bezoeken.

Daarnaast nog even dichterbij, morgen, zaterdagavond, zijn we door Lotti, een Zambiaanse jongen die goed bevriend was met de vorige groep studenten, en wij ook al een aantal keer hadden gesproken, uitgenodigd voor een bruiloft van zijn vriend. Erg benieuwd hoe dit zal zijn.


Veel mooie vooruitzichten dus weer. Hier zullen jullie de volgende keer meer over lezen!


Liefs en groetjes vanuit het zonnige Chipata!