Reisverslag twee; Ik voel me erg thuis!

Dit is alweer het tweede reisverslag. Heb weer veel dingen gezien en meegemaakt, maar helaas ben ik nog niet echt aan de slag gegaan met verschillende projecten. Dit komt omdat er nog niet goed bekend is welke projecten we kunnen doen, in tegen stellingen tot de studenten van andere studierichtingen, die al volop aan het werk zijn. Zoals jullie in het verslag wel kunnen lezen is er gelukkig wel een en ander in gang gezet, dus kan binnenkort wel wat dingen gaan doen, helaas is dit nog lang niet programma vullend. Hoop dus dat er snel meer bekend wordt over de projecten die ik en Suzanne kunnen gaan doen. Ondanks het feit dat ik dus nog niet zo heel veel kan doen aan projecten, verveel ik me nog geen moment en geniet nog altijd volop. Maar dat word waarschijnlijk wel duidelijk aan de hand van de verslagen;)! Ik voel me hier erg thuis. We hebben een leuke groep en alles loopt zoals het loopt. Ik geniet erg van de cultuur en vind het heerlijk dat het hier allemaal wat langzamer gaat. In Nederland is alles zo gehaast en moet precies op tijd gebeuren. Hier wordt pas iets opgepakt als het voorgaande is afgerond. Ik moet zeggen dat dit me wel goed bevalt. Het is hier ook wel zo warm dat je vanzelf wat langzamer wordt;)!

Zondag 30 september 2012
Vanmorgen zijn we met zijn allen naar de kerk geweest. Sister Emelda had ons gevraagd mee te gaan naar de kerk waar ze altijd heen gaat. Rond 9 uur kwam zij ons oppikken. Kleine 20 minuten rijden naar de andere kant van de stad en we kwamen aan bij de ‘Mary Mother of God-Parish’ in Nivotika, een van de armere wijken van Chipata. Kleine rondleiding gehad over het terrein en via de priester ingang naar binnen gegaan. Hier hebben we nog even snel kennisgemaakt met de priester en snel de kerk in. Het is een eenvoudige kerk, maar het ziet er allemaal goed verzorgd uit. De kerk zit verder helemaal vol, voor ons is er nog een plekje vrij op de voorste rijen. Vanwege de drukte blijken er ook al 2 diensten op de zondag te zijn, omdat de kerk anders te klein is (wordt nieuwe gebouwd). De dienst die wij hebben bijgewoond duurde van 09:30 uur tot 12:00. De ander dienst was net hiervoor geëindigd, 07:00 uur tot 09:30 uur.

Al bij binnenkomst word er al uit volle borst door iedereen meegezongen. Aan de ene kant van de zaal zit vooraan een koor, die voorzingt, en zitten een paar muzikanten (trommelaars, gitaristen). Het is echt een geweldig gevoel om in deze kerk te zitten als iedereen zo uit volle borst mee zingt. Het grootste deel van de dienst wordt in lokale taal (Chinyanja) gedaan, hier is dus weinig van te volgen. Gelukkig vertaalt de priester zo nu en dan een gedeelte in het Engels. Na een uurtje merkt je wel aan iedereen dat de dienst wel erg lang duurde, op de momenten dat er niet werd gezongen, was het ook moeilijk om op te blijven letten. Blijkbaar denkt ook de priester hier zo over, zodra hij weer zit omdat iemand anders een stuk uit de bijbel voorleest, dommelt hij ook weg.

Ondanks dat ik er weinig van versta, en al jaren niet meer naar de kerk ga, merk ik goed dat het een katholieke dienst is. Qua indeling en loop van de dienst herken ik veel van vroeger. Aan het eind van de dienst werd ons gevraagd om naar voren te komen en ons voor te stellen. Kreeg een enorm leuke reactie van iedereen toen ik bij het voorstellen begon met groeten in het Chinyanja. Dit werd erg gewaardeerd, iedereen klappen… voelde ik me meteen helemaal door welkom. Na de dienst stond er een heerlijke maaltijd voor ons klaar en hebben we samen met de priester en sister Emalda gegeten. Super lekker. Na het eten weer naar huis en even heerlijk relaxen, van het weer genieten, even een en ander aan het reisverslag bijwerken en even internetten. In de avond nog een heerlijk stuk hard gelopen en na het douchten kon ik meteen aanschuiven voor het eten…. Nog even wat drinken, filmpje kijken en weer naar bed, na een dag vol nieuwe indrukken.

Maandag 1 oktober 2012
Vandaag weer een dagje vrij. Nog geen afspraak kunnen maken met Caritas. Ben dus maar begonnen met opruimen, wassen, met een aantal van de dames wat boodschappen doen en verse eitjes halen bij de sisters. Weer veel aangesproken op straat, veel leuke gesprekken gehad. Omdat ik toch nog even niets beters te doen had, heb ik voor iedereen een eitje gebakken tijdens het middageten.

Na het eten met een aantal mensen naar Kapata Market gelopen om op zoek te gaan naar stoffen waarmee de kleermaker (hebben we via Peter leren kennen) kleren kan gaan maken. Zelf nog niet echt iets gevonden, maar dat komt wel, wel weer even leuk uitstapje. Op deze markt is het me nou een aantal keer gebeurd dat er mannen naar mij toe komen om te vragen of zij met de vrouwen waarmee ik loop mogen trouwen, dit levert hilarische gesprekken op, ze lijken wel eens te denken alsof ik met mij harem over de markt loop…..

Na dit uitstapje ben ik nog even naar het projectoffice gelopen. Hier zitten Paulien, Hendrik en Else aan hun project te werken en zij hadden mij gebeld of ik ze ergens mee kon helpen. Het bleek dat een van de medewerkers daar problemen had met op internet komen, en ze dachten dat ik hier wel wat mee kon…… gelukkig was dat ook zo! Meer geluk dan wijsheid, maar ik heb het weer werkend gekregen. De beste man waarvoor dit was hier erg blij mee en kreeg een dikke knuffel van hem. ’s Avonds heb ik voor iedereen gekookt op de Mbaula. Het was erg lekker geworden, voor degene die dit niet geloven, er zijn foto’s van;)! Na het eten even lekker gerelaxt en naar de sterren gekeken.

Dinsdag 2 oktober
Weer een dagje ‘vrij’. Toch weer erg vroeg wakker. Eerst maar eens op internet gekeken, vanwege de snelheid was ik hier weer snel op uitgekeken. Maar weer naar huis gegaan en koffie gezet. Hierna ging Suzanne (andere verpleegkunde student) op internet en ben ik maar even een en ander gaan schoonmaken, nu ik er tijd voor heb. Dat ik dit heb gedaan werd door anderen erg gewaardeerd, en uit dank werden mijn lakens voor me gewassen en mijn bed opgemaakt, wat een luxe! Opnieuw iedereen verwent tijdens het middageten door het maken van een boerenomelet. Was veel werk en koste veel tijd, maar ze waren erg lekker. Vind het hier gewoon leuk om in de keuken te staan en het gaat me allemaal ook bijzonder goed af! Van Peter nog een goed bericht gekregen, morgen hebben we een afspraak bij Caritas, fijn dat we iets kunnen gaan doen!

Na het middageten zijn we met zijn allen naar Magwero vertrokken. Opnieuw in een pick-up, met 5 personen in de laadbak. Onderweg werden we bij een roadblock door een agent aan de kant gezet omdat we ‘overbeladen’ zouden zijn. Ze hadden het hier over een boete van 65000 kwacha. De chauffeur heeft even met de agenten staan praten, en na ongeveer een kwartiertje bleken we toch gewoon door te mogen rijden…. Vreemd dat het zo kan, maar bleek nog vreemder te zijn dat het ons nog niet eerder was overkomen. Bij eerdere roadblocks konden we namelijk altijd gewoon doorrijden. Maar Muzunga is geld en corruptie speelt hier toch nog altijd een rol.

Na een flinke rit door de bush kwamen we aan bij Magwero. Dit is een school voor doven en blinden, en kinderen met een handicap, (ook veel albino’s, deze zijn vaak slechtziend). Dat deze school zo afgelegen zit, licht gelukkig niet aan het feit dat er nog altijd een taboe rust op handicaps, maar door het feit dat hier vanuit vroeger een missiepost zat, waarbij een school zat die zich al rond 1900 is gaan richten op deze doelgroep. Dat het zo afgelegen licht is voor ons wel mooi, het is een prachtigge rit door de bush. Wel weer veel door elkaar geschud, maar wat een uitzichten. We rijden door een dal. Duidelijk te merken aan de natuur die een stuk groener is dan dat wij hebben gezien. Echt weer genieten.

Eenmaal aangekomen worden we erg vriendelijk begroet. Heel toevallig is de eerste docente die we tegenkomen het zusje van een Zambiaanse vrouw die we in Nederland ontmoet hebben tijdens onze voorbereidende weken. Wat is de wereld toch klein! Deze vrouw heeft ons een rondleiding gegeven over het deel waar de dovenschool zat. Erg bijzonder om te zien en wat leuk om te zien hoe de kinderen op ons reageren. Ze zijn echt blij om ons te zien. Na deze rondleiding zijn we naar het kantoor van de directeur gelopen. De directeur verteld ons zijn levensverhaal en hij blijkt vanaf zijn 6e levensjaar zelf steeds meer gezichtsvermogen kwijt te zijn geraakt. Nu is hij compleet blind. Ondanks zijn handicap heeft hij het voor elkaar gekregen om een universitaire studie af te ronden, erg bijzonder. Hierna ook een rondleiding gehad over het terrein van de blinde afdeling. Het was hier echt super bijzonder om te zien hoe deze kinderen zich wisten te redden, spelen en vooral hoe zij elkaar helpen. Ze hebben een soort buddystyeem waarbij de kinderen die totaal blind zijn geholpen worden door een dove, slechtziende of albino, die hen echt aan hun arm overal mee naar toe nemen. Er hangt hier een heel gemoedelijke, rustige, sfeer. Erg bijzonder om te zien hoe er hier met minimale onderdelen onderwijs wordt verzorgd en met hoeveel liefde iedereen met elkaar omgaat. Heel bijzonder gevoel bij dit bezoek, een gevoel wat erg lastig te beschrijven is, zo hadden meer mensen! Dit is iets om niet te vergeten.
Tijdens de terugrit weer genoten van de omgeving en eenmaal weer thuis even lekker gedoucht en samen met wat anderen de gedachten op een rijtje proberen te krijgen. In de avond hebben we als groep Peter mee uit eten genomen naar een restaurantje in de stad. Dit om hem te bedanken voor zijn begeleiding. Raar idee, hij vertrekt namelijk morgen weer richting Nederland. Wel dubbel, leuk dat we het nu zelf moeten doen, maar het was ook wel fijn om iemand te hebben die zoveel mensen kende en veel wist te laten zien. Ik weet wel zeker dat dit ons gaat lukken! Na het eten nog even wat met zijn allen gedronken en redelijk op tijd naar bed, wat wel fijn is na zo een vermoeiende dag.


Woensdag 3 oktober
Vanmorgen weer eens vroeg wakker. Na het ontbijt met Suzanne naar Caritas geweest. Omdat dit de eerste keer was, het laatste deel met de taxi gedaan in plaats van lopen. Bij Caritas aangekomen moesten we even wachten tot father Vincent, waar we een afspraak mee hadden, er was. Eenmaal aangekomen een goed gesprek gehad over wat Caritas allemaal doet.

Caritas is een organisatie die zich richt op de afgelegen dorpen. Hier helpen zij de lokale bevolking met projecten gericht op landbouw, werkvoorziening, zelfvoorzienendheid en gezondheid. In het kader van gezondheid richten zij zich vooral op HIV/Aids preventie, hygiëne en voeding. We hebben besproken welke projecten er allemaal zijn en welke projecten voor ons interessant kunnen zijn. Dit zijn voornamelijk projecten over goede voeding, daarnaast specifiek goede voeding voor mensen met Aids/HIV en hygiëne. Dit zijn workshops, maar ook gewoon promotiebezoeken, bijvoorbeeld ter promotie van een simpel instrument waarmee ze handen kunnen wassen na het toiletbezoek. Dit gebeurd in deze dorpen nauwelijks, omdat er geen stromend water is.

We hebben het één en ander aan documentatie mee gekregen om thuis rustig door te kijken en een afspraak gemaakt voor de volgende dag om te bespreken welke projecten wij willen oppakken. Na het gesprek werden we door de chauffeur van Caritas naar de Shoprite gebracht. Wel grappig, deze chauffeur herkende mij van de kerk zondag, en vond hij had het erg gewaardeerd dat ik in het Chinyanja had gegroet. Leuk om te horen en te merken dat mensen dit dus zo goed onthouden. Na wat boodschappen gedaan te hebben zijn we weer naar huis gelopen. De middag heb ik een beetje gelezen, wat aan verslagen gewerkt en van het weer genoten. ’s Avonds heerlijk gegeten en met zijn allen naar Prisson Break gekeken.

Donderdag 4 oktober
Vroeg opgestaan (6 uur) om met een groepje te gaan hardlopen. We hebben gezamenlijk wat warmgelopen en zijn toen aan een wat grotere ronde begonnen. Bleek snel dat ik toch wel wat harder liep dan de rest, dus ben steeds wat vooruit gelopen en dan weer terug om de anderen op te halen. Na dit rondje nog op het voedbalveld naast ons huisje een twintigtal rondjes gelopen. Twee jonge meisjes die langs liepen vonden dit zo leuk, dat ze me gingen aanmoedigen en zo nu en dan een rondje meeliepen. Dit ging ze toch wel erg makkelijk af, op slippers en blote voeten, wonderbaarlijk! Na het douchen en eten weer met Suzanne richting Caritas gegaan. Ditmaal lopends, wat ongeveer een uur duurde.

Aangekomen bij Caritas weer met father Vincent in gesprek gegaan. Wij hebben met hem afgesproken welke projecten wij willen gaan doen. We gaan een workshop voorbereiden over goede voeding en dan specifiek voor mensen met HIV/Aids. Hoe we dit willen vormgeven, worden we helemaal in losgelaten. Wel naar meer informatie gevraagd over de doelstelling van de workshop, maar dit is er eigenlijk niet echt. Omdat we nog niet egt een beeld hebben van wat er hier met een workshop wordt bedoeld, afgesproken om binnenkort eens een dagje mee te kijken als zij op pad gaan om een workshop te geven. Waarschijnlijk zullen wij volgende week dinsdag een dag mee gaan als er een workshop wordt gegeven over een bepaalde manier van gewassen verbouwen. Dit is natuurlijk niet echt een vakgericht onderwerp, maar op deze manier kunnen we wel een goed beeld krijgen van de manier waarop voorlichting word gegeven.

Na dit gesprek weer terug gewandeld. Via de Shoprite en de Spar gelopen om middageten te halen. In de middag met Fabiënne, Jotte en Corinne naar de stad geweest. Heel veel winkels afgestruind op zoek naar leuke chitenta te zoeken. Daarnaast nog wat boodschappen gedaan voor het avondeten, op de markt, dus lekker afdingen. We hebben vanavond rape, een soort van spinazie gegeten. Heel apart, maar erg lekker.

Na het eten heb ik even lekker wat oefeningen gedaan in onze primitieve sportschool en we hebben ’s avonds nog even een film gekeken. Erg gezellig.