Reisveslag vier; Trouble in Paradise

Dit keer een iets ander reisverslag dan de voorgaande reisverslagen die ik heb geplaatst. Helaas is dit verslag ook met een wat grotere tussenpoos geschreven. Ik zeg hierbij helaas, omdat zoals de titel al doet vermoeden, er de afgelopen periode wat minder prettige ontwikkelingen zijn in Paradise. Via deze weg wil ik jullie hier toch even van op de hoogte brengen.
Het begon allemaal ongeveer een week geleden. Uit het niets had ik last van tintelingen in mijn rechterarm en hand. Erg vervelend, maar gelukkig geen pijnklachten. Deze tintelingen trokken slechts tijdelijk weg na bepaalde oefeningen of een massage. In overleg met mijn fysiotherapeut in Nederland nog wat specifiekere oefeningen gedaan die helaas ook niet het gewenste effect hadden.

Omdat dit symptoom van tintelingen me erg deed herinneren aan de periode voor mijn laatste operatie, afgelopen maart, begon ik me toch wel wat zorgen te maken. Zou er dan toch weer wat verkeerd zijn met mijn schouder? Helaas bleken deze zorgen niet voor niets.

Vorige week zaterdag voelde ik weer sub-luxaties in mijn schouder. Hierdoor begonnen naast de tintelingen, de pijnklachten op te komen. Om de pijn enigszins voor te blijven ben ik toen gestart met pijnstilling. Helaas werd de pijn enkel erger en merkte ik bij steeds meer bewegingen dat er weer wat mis is in mijn schouder. De pijn werd zo erg dat ik het ook niet meer onder controle kon krijgen met de pijnstilling die ik tot mijn beschikking had. Erg vervelend. Een van mijn grootste angsten is werkelijkheid geworden, na 3 operaties is er opnieuw iets mis met mijn schouder. Dat ik hier in Zambia zit met deze klachten maakt het nog vervelender…. Hoe gaat dit nu verder.

Na veel na gedacht te hebben en gesproken te hebben met mede studenten, ouders, fysio e.d. toch besloten om maar medische hulp te gaan zoeken hier in Zambia. De pijn was gewoon te erg en als het zo door zou gaan, zou ik het echt niet volhouden.

Uiteindelijk ben ik vorige week woensdag naar het Mwaami Mision Hospital gegaan. Na een rit over een erg hobbelige weg kwam ik hier aan en begon het lange wachten. Er was op het moment dat we daar aankwamen geen arts beschikbaar, maar via verschillende omwegen, en een hoop vreemde ervaringen, heb ik toch een arts kunnen spreken.

Bij deze arts heb ik mijn hele verhaal kunnen doen en heb hem uitgelegd wat mijn verleden is met mijn rechter schouder. Ook heb ik verteld wat ik dacht dat er aan de hand zou zijn en heb gezegd dat ik het niet zie zitten om me hier te laten behandelen voor deze klachten, maar dat ik wel graag zwaardere pijnstilling zou willen hebben, om toch mijn periode hier uit te kunnen zitten. Gelukkig reageerde deze arts hier erg positief op en zag hij ook in dat het niet nuttig was om verder onderzoek te doen in Zambia en hier een behandeling te starten.

Ik heb met deze arts afgesproken dat ik goede pijnstilling kan krijgen. Deze hadden ze niet in het ziekenhuis beschikbaar, maar volgens hem zou deze te verkrijgen moeten zijn in de apotheek in Chipata. Naast een recept voor pijnstilling heeft hij mij verteld hoe ik aan een betere sling kon komen. Op advies van mijn fysio liep ik namelijk met een driekante doek rond, zodat mijn schouder meer rust krijgt.

Ook stuurde deze arts mij nog naar de fysiotherapeut die in het ziekenhuis was gevestigd. Met hem nogmaals probleem weer doorgesproken. Hij heeft even naar mijn schouder gekeken en heeft vervolgens een hitte behandeling gedaan en een tens behandeling (kleine elektrische schokjes).
Deze combinatie heeft er voor gezorgd dat ik een poos een stuk minder pijn had. Ook heeft hij mijn schouder gemasseerd met een soort tijgerbalsem. Hij gaf het advies dit thuis ook 3x daag te laten doen en na deze massages rustig proberen wat oefeningen te doen.

Dit ongewenste ziekenhuisbezoek heeft alles bij elkaar erg lang geduurd. Maar het was het wachten meer dan waard. Onverwacht goed geholpen en heel goed advies gekregen.

Inmiddels ben ik bijna een week verder. Ik slik deze poos de zwaardere pijnstilling en zorg dat mijn schouder voldoende rust krijgt. Als ik een keer wat actiever ben, merk ik dit helaas wel direct aan mijn schouder, de pijn wordt erger, en de dag(en) daarna is de pijn ook wat meer aanwezig. Ondanks dat merk ik gelukkig wel dat de pijnstilling goed aanslaat en merk ik dat de rust en de massages een positieve invloed hebben. Dit maakt het allemaal wat dragelijker. Zoals wel te verwachten heb ik ook wel zo mijn momenten dat de pijn wat erger is en dat ik echt uitkijk naar mijn volgende pijnstiller. Gelukkig zijn deze momenten goed door te komen in het goede gezelschap waarin ik verblijf.

Deze hele situatie heeft er toe geleid dat ik wel heb moeten overwegen om naar Nederland terug te gaan. Dit is echter iets wat ik hoe dan ook wil voorkomen. Gelukkig vind ik hierin een hoop steun bij mijn medestudenten en ook de mensen die mij vanuit Nederland voorzien van een hoop steun en informatie. Zonder al deze mensen zou ik er nu waarschijnlijk een stuk minder aan toe zijn en vraag ik mij ook af of ik hier nog wel zou kunnen blijven.

Voor nu blijf ik het zelf positief zien en ga ik er vanuit dat ik, zolang de pijn niet erger word dan het nu is, de komende drie maanden nog hier kan blijven om deze geweldige ervaring af te maken. De steun en hulp die ik vanuit mijn medestudenten, de mensen hier en de mensen uit Nederland ontvang, zijn hierbij nu al onmisbaar. Hier kan ik niemand genoeg voor bedanken. Dit geld in het bijzonder voor de dames en heer waarmee ik dit avontuur ben begonnen. Ik kan niet beschrijven hoe dankbaar ik deze medestudenten ben voor al hun hulp en medeleven. Alles wat zij voor mij doen, gedaan hebben en nog zullen moeten gaan doen, omdat ik dit niet zelf nauwelijks of helemaal niet kan doen, maken het voor mij mogelijk om hier te kunnen blijven. Het is echt heel fijn om te merken hoe vanzelfsprekend zij het allemaal vinden om deze hulp te bieden en mij ook dingen uit handen pakken als ik iets wil doen wat ik beter niet kan doen. Deze steun helpen mij door de moeilijkere uurtjes heen en helpen mij positief te blijven denken.

Door bovenstaande gebeurtenis, heb ik, zoals jullie vast zullen begrijpen, de afgelopen tijd wat minder kunnen doen en heb geen tijd gehad om een en ander in een blog bij te houden. Toch heb ik ook echt niet stil gezeten en maak nog altijd veel mooie dingen mee. Deze gebeurtenissen wil ik jullie niet onthouden en zal deze dan ook alsnog in het eerstkomende blog terug laten komen, hopelijk is dit nog voor het weekend. In dit blog zal ik jullie ook bijpraten over de voortgang in de projecten.

Voor nu rest het me om nogmaals iedereen te bedanken voor hun steun en hulp, dit wordt enorm gewaardeerd, dit kan ik niet vaak genoeg zeggen! Ik laat snel weer van me horen!

Groetjes uit het zonovergoten Chipata, Zambia!

Steven